Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2012

Αλόη (Aloe vera):

Την έχουν χαρακτηρίσει ως "φυτό της αθανασίας", "ελιξίριο μακροζωίας", "θαυματουργό" και άλλα πολλά.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή και να δούμε αν πράγματι ισχύουν όλα αυτά που λέγονται για το φυτό που έχει αρχίσει να κοσμεί ολοένα και περισσότερο αυλές, κήπους και μπαλκόνια.

Ιστορικά στοιχεία


Η ιστορία της αλόης ξεκινάει πριν 5.000 χρόνια στη Περσία, την αρχαία Ελλάδα, τη Ρώμη, την Ινδία και την Αίγυπτο.

Στην Αμερική, η διάδοσή της οφείλεται σε Ισπανούς αποίκους.
Το 1930, άρχισε να μελετάται επιστημονικά, από την Ρωσία και από τις Η.Π.Α., για τις ιδιότητες και για τη δυνατότητα χρήσης της στην ιατρική.
Σήμερα, διεξάγονται ακόμα περισσότερες έρευνες για τις θεραπευτικές της ιδιότητες και σε πολλές περιπτώσεις τα αποτελέσματα είναι πραγματικά εντυπωσιακά.

Το φυτό


Η αλόη μοιάζει με κάκτο, ανήκει στη οικογένεια των κρινοειδών, όπως το σπαράγγι, το κρεμμύδι και το σκόρδο, τα φύλλα της είναι χοντρά και χυμώδη, αποτελείται από 96% νερό και υπάρχουν πάνω από 300 είδη. Μόνο δύο είδη από τα 300 χρησιμοποιούνται για θεραπευτικούς σκοπούς, η Aloe vera και σπανιότερα η Aloe Ferox Miller.








Οι ιδιότητές της

Η αλόη και πιο συγκεκριμένα το ζελέ που υπάρχει στο εσωτερικό της περιέχει πάνω από 150 συστατικά όπως, λιγνίνη, σαπωνίνες, ανθρακινόνες, βιταμίνες, ασβέστιο, σίδηρο, χαλκό, ψευδάργυρο, αμινοξέα, ένζυμα, πολυσακχαρίτες, στερόλες, λεκτίνες κ.α.
Ανάμεσα στα θρεπτικά συστατικά που περιέχονται στην αλόη περιλαμβάνονται και βιταμίνες, όπως η Β, C, E.  H βιταμίνη A (ρετινόλη) φημίζεται για τις αναπλαστικές της ιδιότητες στα κύτταρα και χρησιμοποιείται ευρέως στην κοσμητολογία ως αντιρυτιδικό συστατικό
H Bιταμίνη C έχει αντιοξειδωτικές ιδιότητες και ενισχύει το ανοσοποιητικό, ενώ βοηθά στο σχηματισμό του κολλαγόνου του δέρματος και στη διατήρηση της υγείας του. 
H Bιταμίνη E, με τις αντιοξειδωτικές και αναπλαστικές της ιδιότητες, προστατεύει το δέρμα, προλαμβάνοντας τις βλάβες της κυτταρικής μεμβράνης. 
H Αλόη Βέρα είναι επίσης πλούσια πηγή μεταλλικών στοιχείων (π.χ. σιδήρου, χρωμίου, μαγγανίου, φωσφόρου, καλίου, ψευδαργύρου κ.ά.), ενζύμων (έχουν εξαιρετικές θεραπευτικές ιδιότητες για το δέρμα και τους ιστούς), αμινοξέων και άλλων θρεπτικών συστατικών.





Πως τη βρίσκουμε στην αγορά

Στην αγορά βρίσκουμε την αλόη σε διάφορες μορφές και κυρίως είναι για περιποίηση προσώπου, σώματος και μαλλιών. Τη βρίσκουμε σε πολλές μορφές όπως κάψουλες στα φαρμακεία, εκχύλισμα σε ταμπλέτες, λάδι για εξωτερική χρήση, αλλά και σε σκόνη.



Καλλιεργήστε τη δική σας αλόη στο σπίτι


Η αλόη είναι ένα φυτό το οποίο εύκολα μπορεί να το έχει σπίτι του κάποιος. 
Φροντίζουμε να το έχουμε σε θερμοκρασίες άνω των 13 βαθμών Κελσίου.
Στην τρίτη με τέταρτη χρονιά έχουμε την μέγιστη θεραπευτική ικανότητα.
Η αλόη είναι ένα φυτό αργής ανάπτυξης που θέλει λίγο νερό, αέρα, φως αλλά όχι απευθείας έκθεση στις ηλιακές ακτινοβολίες.
Όταν φυτεύουμε σε γλάστρα βάζουμε στο κάτω μέρος της βότσαλο για καλή αποστράγγιση έτσι ώστε να αποφύγουμε τη συγκράτηση υγρασίας και το σάπισμα των ριζών.
Πότισμα χρειάζεται μόνο όταν το χώμα της έχει στεγνώσει, ενώ όταν τα φύλλα της ανοίγουν στη μέση χρειάζεται περισσότερο πότισμα.
Επειδή είναι ευαίσθητη στο χλώριο ποτίζουμε κάποιες φορές με εμφιαλωμένο νερό ή εναλλακτικά αφήνουμε το νερό μία μέρα στο ποτιστήρι και ποτίζουμε μετά.
Ο πολλαπλασιασμός της αλόης γίνεται όταν από το ριζικό της σύστημα βγάλει νεαρά φυτά τα οποία μπορούμε να τα αφαιρέσουμε προσεκτικά και τους κάνουμε μεταφύτευση σε άλλο μέρος και σε άλλη γλάστρα.   



Θεραπείες για το σπίτι

  • Κάψιμο: Στο απλό έγκαυμα μπορείτε να κάνετε επάλειψη με ζελέ αλόης ή κρέμα από χυμό αλόης και στην έσχατη περίπτωση κόβουμε ένα φύλλο αλόης από τη γλάστρα, το πλένουμε καλά, το ανοίγουμε στη μέση, πιέζουμε να βγει το ζελέ από το εσωτερικό και μετά το βάζουμε πάνω στο μικρό έγκαυμα.
  • Πτώση μαλλιών: Απλώνουμε αλόη στο κεφάλι 3-4 φορές τη μέρα και μετά από λίγο την ξεβγάζουμε. Αυτό το κάνουμε για 3 μήνες. Δεν βοηθάει μόνο τα μαλλιά μας, αλλά και το δέρμα του κεφαλιού.
  • Για τις αρθρώσεις: Κάνουμε επάλειψη στην περιοχή που έχει πρόβλημα.
  • Για τους μύκητες των ποδιών: Απλώνουμε τζελ αλόης στην περιοχή του μύκητα και το τυλίγουμε με επίδεσμο. Κάνουμε τη θεραπεία μέχρι την εξάλειψη του προβλήματος.
  • Για τις μελανιές: Δένουμε πάνω στη μελανιά ένα φύλλο αλόης ή εναλλακτικά κάνουμε μασάζ με τζελ αλόης 3-4 φορές τη μέρα.



Δεν ξεχνάμε ότι η αλόη:

  • είναι ασφαλής όταν χρησιμοποιείτε για εξωτερική επάλειψη,
  • δεν χρησιμοποιείται απευθείας πάνω σε ανοιχτή πληγή,
  • όσοι είναι αλλεργικοί σε κρεμμύδι, σκόρδο και σε άλλα φυτά της ίδιας οικογένειας θα πρέπει να αποφεύγουν τη χρήση,
  • για εσωτερική χρήση προτιμούμε πάντοτε τυποποιημένα προϊόντα αλόης,
  • αλληλεπιδρά με τα φάρμακα για το διαβήτη,
  • ρίχνει το κάλιο στο αίμα και για το λόγο αυτό μπορεί να προκαλέσει αρρυθμίες και
  • όταν πρόκειται να χρησιμοποιηθεί σε παρασκευή καλλυντικών, ζητάμε "λευκό χυμό αλόης" που δεν βάφει την επιδερμίδα.


Πέμπτη 26 Ιουλίου 2012

Φλοιός πεύκου, με τριπλή σημασία για τον κήπο μας

Ο φλοιός πεύκου είναι ένα φυσικό υλικό που χρησιμοποιούμε στο κήπο μας και το οποίο τα τελευταία χρόνια γίνεται ολοένα και πιο γνωστό στη χώρα μας.
Το χρησιμοποιούμε ειδικότερα στα παρτέρια μας και στις γλάστρες μας.

Είναι ένα υλικό το οποίο είναι φυσικό και έχει τρία πλεονεκτήματα.
Το πρώτο είναι ότι μέσα σε ένα χρόνο περίπου από την τοποθέτησή του στα παρτέρια ή τις γλάστρες μας, θα δημιουργήσει σκοτάδι στο χώμα και έτσι θα σταματήσουν να βγαίνουν ζιζάνια δηλαδή αγριόχορτα.

Έτσι γίνεται παρελθόν η κουραστική δουλειά του ξεχορταριάσματος όπως επίσης και οι ψεκασμοί με χημικά φάρμακα στο χώρο μας.
Επίσης, ο φλοιός πεύκου είναι ένα υλικό το οποίο συγκρατεί υγρασία μέσα του και αποτρέπει το στέγνωμα του χώματος και έτσι το καλοκαίρι δεν χρειάζεται να ποτίζουμε συχνά.
Εκτός από τα παραπάνω πλεονεκτήματα, υπάρχει και ο διακοσμητικός του ρόλος όπως φαίνεται στις φωτογραφίες.

Παρασκευή 6 Ιουλίου 2012

Προληπτικοί ψεκασμοί κωνοφόρων ( Γκόλντ κρεστ, Λέιλαντ κ.ά.)

Τα κωνοφόρα φυτά είναι ευαίσθητα σε μύκητες (φυτόφθορα) και θα πρέπει να τα ψεκάζουμε με μυκητοκτόνα 4 φορές το χρόνο, 2 την άνοιξη και 2 το φθινόπωρο. Οι ψεκασμοί για τους μύκητες γίνονται προληπτικά και όχι θεραπευτικά. Επίσης, όταν τα φυτά μας είναι νεαρής ηλικίας θα πρέπει να γίνεται ριζοπότισμα ( μέσα σε ένα ποτιστήρι, προσθέτουμε νερό και το μυκητοκτόνο και ποτίζουμε), γιατί η ασθένεια είναι πολύ δύσκολο να αντιμετωπιστεί και να επανέλθουν τα φυτά μας στην αρχική τους κατάσταση.

Στην παρακάτω εικόνα βλέπουμε πως έχει επηρεάσει ο μύκητας ένα λέιλαντ με το χαρακτηριστικό ξέραμα από μέσα προς τα έξω.

Δευτέρα 2 Ιουλίου 2012

Η Στέβια

Η Στέβια (βοτανικό όνομα Stevia Rebaudiana) είναι είδος φυτού με προέλευση τη Βραζιλία και την Παραγουάη. Περιέχει μια ουσία η οποία ονομάζεται στεβιόζη ή στεβιόλη έχει πολλές φορές μεγαλύτερη γλυκαντική δύναμη από την ζάχαρη. Χρησιμοποιείται σε αρκετές χώρες ως εναλλακτική γλυκαντική ουσία από την ζάχαρη.
Τα τελευταία Στέριωμα το φυτό στέβια και τα γλυκαντικά που προέρχονται από τα φύλλα του τράβηξαν την προσοχή εξαιτίας της αυξημένης ζήτησης σε τρόφιμα χαμηλής περιεκτικότητας σε ζάχαρη και θερμίδες. Τα φύλλα του φυτού και τα γλυκαντικά που προέρχονται από αυτό έχουν πολλαπλάσια γλυκύτητα από τη ζάχαρη, δεν έχουν θερμίδες και δεν περιέχουν υδατάνθρακες.

Φυτό Στέβιας


Τα φύλλα της στέβιας περιέχουν διάφορες φυσικές γλυκαντικές ουσίες, όπως η στεβιοσίδη και η ρεμπαουδιοσίδη, που την καθιστούν 60-80 φορές γλυκύτερη από την κοινή ζάχαρη, ενώ το τελικό προϊόν της, που εξάγεται με τη μέθοδο της εκχύλισης, είναι έως και 300 φορές γλυκύτερο. 

Με απλά λόγια αυτό σημαίνει ότι 1 κουταλάκι του τσαγιού τυποποιημένο εκχύλισμα στέβιας έχει την ίδια γλυκαντική ικανότητα με περίπου 1 φλιτζάνι ζάχαρη. 

Συνεπώς, είναι μια εναλλακτική πρόταση για αυτούς που καταναλώνουν πολλή ζάχαρη, κάνουν δίαιτα ή πρέπει να ελέγχουν την πρόσληψη σακχάρων και θερμίδων, όπως για παράδειγμα οι διαβητικοί και οι παχύσαρκοι.

Σήμερα τα εκχυλίσματά της χρησιμοποιούνται ως υποκατάστατο της κρυσταλλικής ζάχαρης και αντί άλλων φυσικών ή συνθετικών γλυκαντικών υλών σε ροφήματα, αναψυκτικά διαίτης, ηδύποτα, γλυκίσματα, διαιτητικά τρόφιμα, τρόφιμα για διαβητικούς και ειδικά προϊόντα διατροφής.

Σε αντίθεση με αρκετές άλλες γλυκαντικές ύλες, η στέβια είναι σταθερή, δεν αλλοιώνεται και δεν χάνει τη γλυκύτητά της, ακόμα κι όταν μαγειρεύεται σε θερμοκρασίες έως και 200 βαθμών Κελσίου.

 Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να υποκαταστήσει τη ζάχαρη σε ένα πιο ευρύ φάσμα τροφίμων, συμπεριλαμβανομένων καυτών ροφημάτων και γλυκών που απαιτούν βράσιμο όπως οι μαρμελάδες ή στο ψήσιμο.

Στα φύλλα της στέβιας περιέχονται πολλά μεταλλικά στοιχεία και ιχνοστοιχεία (χρώμιο, μαγνήσιο, μαγγάνιο, κάλιο, σελήνιο, ψευδάργυρο), βιταμίνη Β και φυτοθρεπτικά όπως η χλωροφύλλη και οι φυτικές στερόλες.

Επίσης, η στέβια, αντίθετα με τη ζάχαρη, δεν ευνοεί ούτε τη δημιουργία τερηδόνας ούτε την ανάπτυξη του μύκητα Candida Albicans.

Η στέβια είναι η μόνη φυσική γλυκαντική ουσία με μηδέν θερμίδες, μηδέν υδατάνθρακες, μηδέν γλυκαιμικό δείκτη (G.I.) και μηδέν γλυκαιμικό φορτίο (G.L.). Επομένως, όταν χρησιμοποιείται αντί της κοινής ζάχαρης ή άλλων επίσης θερμιδογόνων γλυκαντικών υλών (π.χ. φρουκτόζη, μέλι, σιρόπι αγαύης κ.ά.), περιορίζει την ενεργειακή πρόσληψη και έτσι συμβάλλει θετικά στην προσπάθεια ελέγχου των περιττών κιλών.


Για πολλούς και διάφορους λόγους, ενώ η στέβια καλλιεργείται και διατίθεται νόμιμα σε πολλές χώρες, σε κάποιες άλλες απαγορευόταν μέχρι τώρα, ενώ σε άλλες υπάρχουν ακόμα περιορισμοί στη χρήση της. 

Για παράδειγμα, σε Κίνα, Ιαπωνία, Νότια Κορέα, Ινδία και Βραζιλία οι βιομηχανίες τροφίμων τη χρησιμοποιούν εκτεταμένα από το 1970.

Στις ΗΠΑ είχε απαγορευτεί η εισαγωγή της μέχρι το 1994, μετά επιτράπηκε να διατίθεται αποκλειστικά ως συμπλήρωμα διατροφής και τελικά εγκρίθηκε για χρήση ως τρόφιμο και ως υποκατάστατο της ζάχαρης μόλις στα τέλη του 2008.

Στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η αρμόδια Επιτροπή Ασφάλειας Τροφίμων (EFSA) γνωμοδότησε θετικά για τη στέβια το Μάρτιο του 2010 και κατόπιν αυτού αναμένεται η τελική έγκρισή της μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 2011. 

Ωστόσο, ήδη από το 2005 έχει επιτραπεί η κυκλοφορία της ως διατροφικού συμπληρώματος και η χρήση της ως πράσινης χρωστικής και αρωματικής ύλης σε τρόφιμα και καλλυντικά, ενώ στη Γαλλία έχει εγκριθεί ως υποκατάστατο της ζάχαρης από το 2009 και για δύο χρόνια δοκιμαστικά.

Στην ελληνική αγορά, για να θεωρηθεί ένα καινοφανές προϊόν ως τρόφιμο και να διατεθεί ελεύθερα, θα πρέπει να πληροί όλες τις απαιτήσεις της κοινοτικής νομοθεσίας. 

Με δεδομένο ότι μέχρι τώρα δεν υπάρχει τελεσίδικη απόφαση της EFSA, η στέβια επιτρέπεται να διατίθεται στο εμπόριο αποκλειστικά ως προϊόν ειδικής διατροφής.


Παρ’ όλα αυτά, εν αναμονή της απαιτούμενης κοινοτικής έγκρισης, οι Έλληνες αγρότες ενθαρρύνονται από τους κρατικούς φορείς να χρησιμοποιήσουν τη στέβια ως εναλλακτική καλλιέργεια στη θέση του καπνού και των τεύτλων, καθώς δεν έχει μεγάλες απαιτήσεις σε νερό, το κόστος παραγωγής της είναι μικρό και οι γεωκλιματολογικές συνθήκες στη χώρα μας ευνοούν την ανάπτυξή της.

Αν καταναλώνετε μεγάλες ποσότητες ζάχαρης, τότε η στέβια αποτελεί μια καλή εναλλακτική λύση, εφόσον κάνετε μετρημένη κατανάλωσή της κι όχι κατάχρηση.

Επειδή όμως το μεγαλύτερο μέρος της προσλαμβανόμενης ζάχαρης προέρχεται από τις «κρυφές πηγές» της, κυρίως τα βιομηχανοποιημένα και επεξεργασμένα τρόφιμα, δεν δικαιολογείται κανενός είδους εφησυχασμός, είναι δηλαδή αναγκαίο να συνεχίσετε να είστε προσεκτικοί στις διατροφικές επιλογές σας. 

Το ίδιο ισχύει κι όταν αγοράζετε τυποποιημένα προϊόντα που περιέχουν ως γλυκαντική ύλη τη στέβια, όπως επιδόρπια, μαρμελάδες, γκοφρέτες. 

Θα πρέπει να μελετάτε προσεκτικά την ετικέτα και να βεβαιώνεστε ότι όντως έχουν λιγότερες θερμίδες συγκριτικά με το κανονικό προϊόν και ότι δεν περιέχουν επιπλέον λιπαρά ή επιπρόσθετα σάκχαρα.

Για χρήση ως γλυκαντική ύλη η στέβια διατίθεται συσκευασμένη σε μορφή σκόνης, σε σταγόνες ή σε δισκία από τα περισσότερα καταστήματα βιολογικών προϊόντων και ορισμένα μεγάλα σούπερ μάρκετ. 


Ανάλογα με την προέλευση, τη μορφή, την ποιότητα, την καθαρότητα και την τυποποίηση των γλυκαντικών της συστατικών, κάθε εμπορικό προϊόν στέβιας μπορεί να έχει διαφορετικό συνιστώμενο τρόπο κατανάλωσης, διαφορετική συμπεριφορά στις υψηλές θερμοκρασίες και να προσδίδει διαφορετικού βαθμού γλυκύτητα συγκριτικά με τη ζάχαρη. 

Οπότε λαμβάνετε πάντα υπόψη σας τις οδηγίες του κατασκευαστή.

Μπορείτε να τη χρησιμοποιήσετε ως γλυκαντικό σε καφέ, τσάι, αφεψήματα και οποιοδήποτε άλλο ρόφημα, κρύο ή ζεστό, αλλά και για να αντικαταστήσετε τη ζάχαρη σε συνταγές παρασκευής ηδύποτων σε λικέρ, γλυκών σε μαρμελάδες και κέικ, φαγητών ή σαλτσών, συνήθως αφού τη διαλύσετε πρώτα σε λίγο νερό, ώστε να ελέγξετε εκ των προτέρων την έντονη γλυκύτητά της. 

Μπορείτε, επίσης, να την καλλιεργήσετε σε μικρές γλάστρες και να χρησιμοποιείτε τα φύλλα της φρέσκα ή αποξηραμένα σε σαλάτες ή αλεσμένα σε ροφήματα και γλυκίσματα.

Ο Αμερικανικός Οργανισμός Τροφίμων και Φαρμάκων (FDA) έχει δώσει στη στέβια το χαρακτηρισμό GRAS ("γενικά αναγνωρισμένη ως ασφαλής"), ενώ η EFSA έχει γνωμοδοτήσει δηλώνοντας ότι "δεν είναι καρκινογόνος, δεν είναι τοξική και δεν είναι επικίνδυνη για την ανθρώπινη αναπαραγωγή".
Από τη στιγμή, λοιπόν που είναι εγκεκριμένη από διεθνείς οργανισμούς, δεν υπάρχει κατά τεκμήριο λόγος να αμφισβητούμε την ασφάλειά της. 

Κυριακή 10 Ιουνίου 2012

Φυτά που αντεχουν σε παραθαλάσσια μερη



ΑΓΓΕΛΙΚΗ (PITTOSPORUM SPP.)
ΑΓΙΟΚΛΗΜΑ (LONICERA JAPONICA)


AKAKIA (ALBIZZIA JULIBRISSIM)

ΑΛΟΗ (ALOE VERA)

ΑΜΠΕΛΟΨΗ (PARTHENOCISSUS QUIQUEFOLIA)

ΒΕΣΤΡΙΤΖΙΑ (WESTINGIA FRUTICOSA)

ΓΙΟΥΝΙΠΕΡΟΣ (JUNIPERUS PHOENICEA)

ΓΚΑΖΑΝΙΑ (GAZANIA RIGENS)

ΓΡΕΒΙΛΕΑ (GREVILLEA)

ΔΑΦΝΗ ΑΠΟΛΛΩΝΑ ή ΒΑΓΙΑ (LAURUS NOBILIS)

ΔΕΝΔΡΟΛΙΒΑΝΟ (ROSMARINUS OFFICINALIS)

ΔΙΜΟΡΦΟΘΗΚΗ (DIMORPHOTHECA)

ΕΛΕΑΓΝΟΣ (ELEAGNUS PUNGENS)

ΕΛΙΑ (OLEA OLEACEAE)

ΕΥΚΑΛΥΠΤΟΣ (EUCALYPTUS GUNIIE)

EXIOYM (ECHIUM PININANA)

ΙΒΙΣΚΟΣ (HIBISCUS)

ΚΑΖΟΥΡΙΝΑ ή ΛΕΥΚΑ ΜΑΥΡΗ (CASUARINA TENUISSIMA)

ΚΑΛΛΙΣΤΗΜΟΝΑΣ (CALLISTIMON CITRINUS)

ΚΙΣΤΟΣ (CISTUS INCANUS)

ΚΥΔΩΝΙΑΣΤΡΟ (COTONEASTER HORIZONTALIS)

ΚΥΠΑΡΙΣΣΙ (CUPRESSUS)

ΚΥΤΙΣΟΣ (CYTISUS SCOPARIUS)

ΛΑΝΤΑΝΑ (LANTANA SP.)

ΛΕΒΑΝΤΑ (LAVANDULA)

ΛΕΒΑΝΤΙΝΗ ή ΣΑΝΤΟΛΙΝΑ (SANTOLINA CHAMAECYPARISSUS)

ΜΕΤΡΟΣΙΔΕΡΟΣ (METROSIDEROS TOMENTOSA)

ΜΥΟΡΟΠΟ (MYOPRUM LATEUM)

ΠΕΥΚΟ (PINUS PINACEAE)

ΠΙΚΡΟΔΑΦΝΗ (NERIUM OLEANDER)

ΠΟΛΥΓΑΛΑ (POLYGALA MYRTIFOLIA)

ΠΥΡΑΚΑΝΘΟΣ (PYRACANTHA COCCINEA)

ΡΕΙΚΙ (ERICA MULTIFLORA)

ΣΧΙΝΟΣ (PISTACIA LENTISCUS)

ΦΕΛΙΤΣΙΑ (FELICIA AMELLOIDES)

ΦΟΙΝΙΚΟΕΙΔΗ (ARECACEAE)

ΦΟΡΜΙΟ (PHORMIUM TENAX)